Na pozór.

Na pozór dni mijają na drobnostkach.
Dni mijają wolniej, spokojniej, inaczej.
Ale nagle mam czas na to co odkładałam od zbyt dawna.
Nie narzekam, nie panikuję, wbrew czarnym opiniom szukam optymizmu.
A gdy przyjeżdżam do C. mam więcej czasu, możliwości na rozmowę.

Wiosna.

Wiosna nic sobie nie robi z wirusów i innych problemów.
Przepięknie kwitną forsycje, magnolie czy drzewka owocowe.

Nie oglądam już serwisów informacyjnych, nie przeczesuję Internetu.
Dziennikarze czy eksperci, jakby specjalnie, straszą złymi danymi, sieją panikę.
Im większe i szokujące nagłówki artykułów, pasków informacyjnych tym lepiej?

Po kawałku

Kwiecień zwykle wydawał mi się rozmyty, nijaki.
Gdzieś pomiędzy przedwiośniem marca a pełną, majową, wiosną.

Nie mogę się w ostatnim czasie zmobilizować do pisania.
Dni coraz bardziej, niebezpieczniej, wydają się podobne do siebie.
Jak wysupłać istotne sprawy czy choćby drobnostki z codzienności?
Próbuję pisać, notować cokolwiek, nawet po kawałku, na wyrywki.

Do zaczytywania się: biografia Karen Blixen napisana przez Judith Thurman i "Listy z Afryki 1914 - 1931" samej Blixen.

Pokusiłam się nawet by ponownie obejrzeć "Pożegnanie z Afryką".
Film ma urok, jest sielankowy, to cudowne, idylliczne wyobrażenie o Afryce.
Film, którym zachwycałam się jako nastolatka i został mi dla niego jakiś sentyment.
Im bardziej zagłębiałam się w biografię Blixen tym więcej było tego odarcia z magiczności jej powieści czy filmu.