Po kolei.

Poniedziałek - dość paskudne przedpołudnie.
Po południu na dokładkę wizyta u dentystki.
Wyrywanie ósemki, nic przyjemnego.

Wtorek - rozleniwiony.
Dzień drobnostek, małe przyjemności.
Aż trudno mi uwierzyć, że jest tak spokojnie.

Środa - znów zbyt pospieszna.
W kółko ktoś tylko coś chce i chce.

Dzisiaj - zaczął mocno padać śnieg.
Idę powoli od przystanku do domu.
Tylko wirujące białe płatki wokół mnie. 

Przesyłka sprzed 19 lat.

Po południu byłam na poczcie, odbierałam paczkę z książkami.
Już w domu rozpakowuję przesyłkę, przeglądam po kolei książki.
Z jednej strony wysunęła się widokówka, ktoś pewnie zapomniał ją wyjąć.
Nadawczyni widokówki, niejaka Małgosia, była na wycieczce w Dolinie Loary.
Tamtego lata we Francji było bardzo gorąco, dużo zwiedzania a widoki i zamki piękne.
I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby mojego wzroku nie przykuła data stempla pocztowego.
Kartka została wysłana z Francji w sierpniu 1998 roku - ktoś zachował ją przez 19 lat a potem przypadkiem przyfrunęła do mnie.

Zamarzam i ja.

Wczoraj rano poprószył śnieg.
Czy jak zwykle zaskoczył kierowców?
I czy ktoś cieszył z niego się oprócz dzieci?

A dziś rano zaczął wkradać się przymrozek.
Jeszcze nieznacznie, drobnymi kroczkami.
Zaczął od mroźnego, ostrego powietrza.
Przymroził kałuże, trawniki, liście, gałązki.
Zaczyna się skrobanie szyb w samochodach.

Wszystko powoli zaczyna zamarzać.
Zamarzam i ja.
Oby do wiosny?

Zanurzanie się.

Idąc ulicą, jadąc rowerem zaglądam w okna mijanych domów, mieszkań w bloku.
Zerkam na te skrawki czyjegoś życia, to tylko kilka sekund zanurzenia w czyjś świat.
Zerkam i przechodzę, jadę dalej, to jedno z wielu mijanych rzadziej lub częściej okien.
Ja widziałam kogoś - w środku, ten ten ktoś nie widział mnie - przemykającej na zewnątrz.
Zastanawiam się kim jest większość tych ludzi, czy chciałabym ich poznać, zostać na dłużej.

Zmęczenie frustracjami.

Ostatnio bywam coraz bardziej zmęczona innymi ludźmi.
A przynajmniej - niektórymi ludźmi, którzy mnie otaczają.
Mam z nimi do czynienia codziennie przez te kilka godzin.
Czy tego chcę czy nie w jakiś sposób muszę znosić ich humory.
A może raczej nie - humory, słowne przepychanki, dziwne układy.
I coraz częściej, coraz bardziej myślę: "Mam tego naprawdę dość".
Jestem zmęczona sfrustrowanymi ludźmi, gęstą atmosferą jaką tworzą.

Różności.

Wieje.
Zimno.
Mokro.
I tak ostatnio ciągle.
Wciąż słyszę narzekania na nie - pogodę.
Nie będzie lepiej - a przynajmniej na razie.
Trzeba przyjąć to do wiadomości i przeczekać.

 Przedwczoraj przypadkiem się przewróciłam.
Aby uniknąć całkowitego potłuczenia - podparłam się ręką.
Efekt - obita, spuchnięta dłoń z siniakami i lęk, że połamałam kostki.
Na lęku się skończyło choć siniaki i opuchlizna nieprędko znikną.

Wczoraj - popołudniowe rodzinne spotkanie.
Jeden mówi przed drugiego, harmider i nikt się nie słucha.
Chciałam uciec gdziekolwiek od tego bezsensownego zgiełku.
Spotkania rodzinne gdzie każdy daje komuś coś powiedzieć? - iluzja.

Pewna A. kilka dni temu zaczęła mi się zwierzać.
Wysłuchałam, poradziłam a do zwierzeń nie zmuszałam.
Potem pomyślałam, że to dobrze, że są jeszcze tacy ludzie jak A.
Tacy, którzy bez nadymania się okazują zaufanie i chcą o czymś mówić.
Owa A., wśród otaczających mnie ludzi, jest przyjazną, spokojną osobą.
Tak jakby była jeszcze jedną z tych niewielu  osób, które nikogo nie udają.
W duchu obiecałam sobie poświęcać więcej uwagi, zainteresowania owej A.