To już?

Już piątek.
To już piątek?
Dni mijają za szybko.
Brzmi całkiem banalnie.
Chciałabym móc rozciągać dni.

Stałam dziś w sklepie do kasy z 2 drobnostkami w ręce.
Przede mną szalona kolejka a wokół kłębiące się tłumy.
Ludzie robią zapasy jakby mieli przez tydzień jeść bez przerwy.

Szłam rano "na skróty" przez blokowisko.
Odliczam do góry - wieżowce na 12 pięter.
Zastanawiam się jak ludzie mogą tam mieszkać.
Nie mają wyboru? Mieszkają tam gdzie się trafiło?
Gubię się na blokowiskach, są nie do odróżnienia.
Labirynty alejek i bloków wydają mi się identyczne.

Może.

Może ostatnio było zbyt pięknie, zbyt spokojnie.
Więc żeby nie było ... bywa mniej spokojnie.

Cały tydzień męczy mnie przeziębienie.
Biorę leki i zamiast lepiej to czuję się coraz gorzej.
Nie mogę pozwolić sobie żeby zwolnić tempo, "pochorować".
Więc - chodzę, robię, wciąż w biegu i staram się przetrwać.
A może bardziej - przeczekać i przeżyć ten kaszel, ból zatok.

To zaganianie, w które wpadłam, też muszę przetrwać.
Przyzwyczaić się do niego, oswoić taki a nie inny stan rzeczy.

Wczesną wiosną wracam do czytania "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa.
A tymczasem kupka książek do przeczytania wzrasta i czeka na swoją kolej.

Ostatnio jakoś trudno u mnie o entuzjazm albo chociaż mały zachwycik czymkolwiek.
Może to zmęczenie, przeziębienie, przesilenie wiosenne lub wszystko razem wzięte.

Czasem mam ochotę odpocząć od innych ludzi i ich ciągłego chcenia czegoś.
A może czas choć na chwilę porządnie się schować i złapać oddech?

"Lubię się schować na jakiś czas
I jakoś tak, nienaturalnie
Trochę przesadnie, pobyć sam
Wejść na drzewo i patrzeć w niebo"
[Myslovitz - "Długość dźwięku samotności"]

Ciśnienie i przytłoczenie.

Koszmarny poranek z szalejącym, wysokim ciśnieniem i bólem głowy.
Miałam ochotę położyć się gdziekolwiek, próbować wszystko przeczekać, nie ruszać się.

Entuzjazm B. wydaje mi się niemal przerażający.
Aż mam ochotę powiedzieć jej: "Przyhamuj, opanuj się".
Ja czuję się już tylko zmęczona, przytłoczona i bez energii.

A w ogóle to zaczął padać śniego - deszcz.

Mgliście.

W. bywa już czasem nieznośnie natrętna.

Męczy "zestawem dobrych rad i pomysłów".

W nocy męczyły mnie jakieś pokręcone sny.

Z gatunku tych po których rano wstaję jeszcze bardziej zmęczona.

Mglisty poranek.

Niby nic nadzwyczajnego.

Jeden z wielu mglistych poranków jakie widziałam.

Ale dzisiaj miałam ochotę zniknąć w tej gęstej mgle.

Zniknąć, za jakiś czas wrócić i znów zacząć od punktu "start".

Tytułem wstępu.

W pierwszej notce chyba trzeba trochę o sobie.

Pewien A. stwierdził kiedyś: "Jesteś jak Mała Mi".
Ta jedyna w swoim rodzaju Mała Mi z "Muminków".
Nie wiem czy A. wiedział co mówi ale zakładam, że tak.

Dużo czytam.
Trochę piszę.
Robię zdjęcia.

Bardziej herbata niż kawa.
Jeśli herbata to zielona, czasem owocowa.
Jeśli kawa to z cynamonem lub kardamonem.

Mam skłonność do suszonej lawendy.
Do cynamonowych świeczek zapachowych.
Do zapachu jaśminu w czerwcu.

Wolę chodzić niż jeździć rowerem.
Wolę wsiąść na rower niż do samochodu.
Mam prawo jazdy i czasem z niego korzystam.

Wciąż nie mogę się zdecydować czy wolałabym zamieszkać w Londynie czy w Pradze czeskiej.
Pewnie skończyło by się wersją pół roku tu, pół roku tam.