Coś optymistycznego.

Luty przemknął bardzo szybko.
Luty okazał się być męczącym miesiącem.

Czy to jeszcze zima czy już przedwiośnie?
Śniegu nie widać od dawna a krokusy wychylają się coraz pewniej.
I choć poranki są przenikliwie chłodne to słońce już mocniej świeci.

Czuję się zmęczona, zniechęcona.

Przydałoby mi się coś optymistycznego.

Przelotnie i ciekawsko.

K. zmarł wczoraj.
[Co, niestety, było do przewidzenia].

Spaceruję popołudniami.

To moment gdy ludzie zapalają światło.

Nie wszyscy zasłaniają okna, świadomie lub nie.

Spacerując, zaglądam przelotnie, ciekawsko, w te rozświetlone okna.

Kilka dni temu, gdy jechałam rano samochodem, na jezdnię wyskoczyła sarna.

To spokojna okolica - rzadka zabudowa, sporo lasów, pól.

Sarna leciała na oślep, dzieliło nas kilka metrów.

Gdybym nie hamowała - źle by się to skończyło.

K. i K.

K. niespodziewanie straciła pracę.
Jest zrozpaczona, nie wie co dalej robić.

K., chory na nowotwór, coraz bardziej i szybciej słabnie.
Najbliższa rodzina, i on sam, są świadomi, że ma coraz mniej czasu.

Rozmowy.

Styczeń niepostrzeżenie zamienił się w luty.
A luty bardziej przypomina przedwiośnie niż zimę.

Parę dni temu rozmawiałam z pewną O.
Mijamy się przelotnie, nasze rozmowy są krótkie.
O. wydaje się zawsze roześmiana, wesoła, hałaśliwa.
Po takiej nieco dłuższej rozmowie - złapałyśmy lepsze porozumienie.
Dopiero wtedy przekonałyśmy, że myślimy podobnie na wiele spraw.

Rozmowa z O. - niby nie mówimy czegoś wprost a i tak doskonale, w pół słowa, już rozumiemy co mamy na myśli i o co nam chodzi.

Parę dni temu - niespodziewana wizyta J.

J. jest w fatalnej sytuacji rodzinnej.

Niewiele wskazuje zmianę na lepsze.

J. nadrabia miną, zajmuje się tym co musi.

I chyba tylko, czasem, chce się wygadać.

Wydaje mi się, że J. może mieć depresję.