Cieszę się, że ...

Cieszę się, że kończy się luty.
Luty to niekończące się przeziębienie.

Choruję od miesiąca i końca wciąż nie ma.
Było odrobinę lepiej i znów jest gorzej.
Czuję się zmęczona chorowaniem.
Pytaniami czy byłam u lekarza - też.
Tak, byłam u lekarza i biorę leki.

Ostatnie dni są zimowo - przedwiosenne.

Niby wiosenne ale z chłodnymi rankami.

Przemoknięte mżawką i ciężką, gęstą mgłą.

Źle śpię - nie mogę spać więc czytam.

Tona tapety.

W zeszłym tygodniu wybrałam się do kina na "Marię Callas".

Przy kasie biletowej spotkałam dawno niewidziane B. i K.

Gdyby nie K. to nie rozpoznałabym B. - bardzo się zmieniła.

B. nie usiłuje się odmładzać i nie udaje, że czas nie mija.

Przyglądam się czasem niektórym kobietom z toną tapety na twarzy.

Wieczorem wszystko zmywają i czy widzą w lustrze kogoś innego?

Strata głosu.

Od zeszłego tygodnia ciągnie się za mną przeziębienie.
Całkiem straciłam głos [pierwszy raz od bardzo dawna].

Wysłowić się - nawet prosto i krótko - staje się wyzwaniem.

J. jest podejrzanie miła.

Takie zachowanie jest do niej niepodobne.

Coraz częściej spotykamy się i mijamy z A. na spacerach.

Do podczytywania: Paul Theroux - "Wielki baza kolejowy. Pociągiem przez Azję".