O jedzeniu.

Wczoraj w odwiedziny wpadła S. z J. 
Synek S. jest wygadanym kilkulatkiem.

Jednocześnie J. jest chudzielcem o ziemistej cerze.

Mały prawie nic nie jje, nic mu nie smakuje, marudzi.

Niestety - w jego zachowaniu jest sporo winy S.

S. nie mogła znieść, że on płacze więc spełniała jego zachcianki.

Efekt - J. nie zje zupy, obiadu, ucieka na widok warzyw i owoców.

Mój wniosek - gdy dziecko dostaje coś jeść w domu to jest do tego przyzwyczajone, jedzenie jakichś rzeczy to naturalna potrzeba a jego całodzienną przekąską na oszukanie i uspokojenie nie staje się pół bułki czy batonik.